Dit was Corato 2019
Na 2012 en 2013 (met tussenin 2015 voor het Internationale Congres) gingen wij ook nu weer met velen op retraite-bedevaart naar Corato. We keerden dus terug naar het kleine Zuid-Italiaanse stadje waar Luisa werd geboren, naar de plek waar ze leefde, schreef, bad, leed, stierf en begraven ligt. Met Luisa begon immers de dageraad van een mysterie…
Met hen gingen we naar de Chiesa Matrice, de hoofdkerk van Corato, waar Luisa op haar geboortedag – de latere zondag van barmhartigheid – werd gedoopt. Hoe mooi te mogen beseffen, met dank aan Luisa, dat de grootste barmhartigheid van God het teruggeven is van de kennis over het leven in de Goddelijke Wil.
Uiteraard kwamen we in de Chiesa Santa Maria Greca, de parochiekerk waar Luisa als kind zo vaak neerknielde. Het is in deze kerk dat zij sinds 1963 begraven ligt. Vele jaren was dit rechts achteraan maar sinds april 2019 in de zijkapel helemaal vooraan.
In de crypte van deze kerk bevindt zich het heiligdom van Santa Maria Greca. Als kind moet ook Luisa voor deze icoon vaak hebben geknield en gebeden.
Aan de zijmuur is nu een buitengewoon mooi tabernakel bevestigd dat gebruikt wordt op de avond van Witte Donderdag wanneer het Allerheiligste uit de bovenkerk wordt weggenomen.
Dit prachtig smeedwerk, dat de vierentwintig uren van de Passie voorstelt, werd ontworpen voor het Internationale Congres van 2015. Het stond toen opgesteld in het Santuario Maria Incoronata voor het moment waarop de vele deelnemers aan het congres in verschillende talen de Passie van Onze Heer Jezus Christus overwogen.
En we bezochten het huis waar Luisa duizenden bladzijden schreef van het Boek van de Hemel – haar dagboek.
In dat huis ontving ze op haar kamertje de zo vele mensen die haar om raad en gebed kwamen vragen.
Ook de priesters die haar uit haar ‘gebruikelijke toestand’ haalden en dan aan haar bed de heilige mis opdroegen.
Daar kwam ook de H. Annibale Maria di Francia, met wie ze een hele nauwe band had. Hij werd de censor van haar geschriften en bracht de Uren van de Passie bij de paus.
Maar eveneens nog vele andere priesters en bisschoppen kwamen haar daar opzoeken. Dit huis in de Via Luisa Piccarreta (toen Luisa leefde de Via Ospedale) behoort toe aan de Associatie die er nu dringende herstel- en verbeteringswerken wil uitvoeren.
Luisa leefde nadien ook tien jaar in het klooster van de Zusters van de Goddelijke Ijver, het San Antonio-instituut. Ze werd erheen gebracht op vraag van hun stichter, P. Annibale.
Daar in de tuin kwam ze voor het eerst sinds vele jaren weer naar buiten waar ze mocht ervaren hoe de zon haar herkende als iemand die leefde in de Goddelijke Wil. “Ik keek recht in het centrum van de zon. Het licht leek mijn pupil te strelen, maar zonder mij te verblinden, zodanig dat ik in staat was in de kern te kijken, naar haar grote zee van licht. Hoe helder en mooi was het. Hoe waar is het dat dit de oneindige, eindeloze zee van licht van het Goddelijke Fiat symboliseert! Ik zei: ‘Dank U, o Jezus, omdat U mij door mijn zuster licht liet herkend worden.’ En Jezus: “Mijn dochter, wie leeft in Mijn Wil wordt zelfs aan de adem door heel de Schepping herkend…”
In de kapel van dit klooster baden we samen de Uren van de Passie.
Wat héél bijzonder was, was het bezoek aan Torre Disperata. Op deze boerderij bracht Luisa als kind elke zomer door gezien haar vader landbouwer was.
En hoe spartelde ze telkens tegen wanneer ze er heen gingen. Ze besefte immers dat ze van daaruit geen mis kon bijwonen en Jezus dus niet in de Eucharistie kon ontvangen. Maar de Schepping leerde haar er hoe haar rondzangen te brengen. Zo ligt in de verre omgeving een vijver (nu veel kleiner dan toen) waar ze op elke druppel water haar ‘ik hou van U’ leerde te plaatsen.
Het was ook op deze plaats dat Luisa vaak werd geconfronteerd met de duivel. De oude moerbeiboom toont ons haar schuilplaats: de holte waarin ze zich verstopte wanneer ze bang was, maar ook wanneer ze liever niet tussen de mensen kwam.
En het is op de boerderij van Torre Disperata, na het zien van Maria en de bijna dode Jezus, dat haar toestand van uitzonderlijk lijden begon. Een toestand van complete bewusteloosheid en stijfheid die ze mettertijd haar ‘gebruikelijke toestand’ ging noemen.
Het was dan ook heel bijzonder op deze plek te kunnen rondlopen tussen wat van de boerderij nog overeind is gebleven. ‘Je voelde er Luisa’s aanwezigheid.’
“Hoe zie Ik uit naar zielen die tijd vrijmaken om stil te staan bij Mijn Lijden…”. Om daaraan tegemoet te komen trokken we naar San Giovanni Rotondo om er met Luisa de kruisweg te bidden. Bij elke statie lazen we een stukje uit de Uren van de Passie en baden we samen in ons kruiswegboekje.
We gingen even Padre Pio groeten die, toen hij nog leefde, telkens zei dat wie Luisa kende niet bij hem hoefde te zijn maar wel bij haar!
Daarna bezochten we Monte Sant’Angelo waar we met vele anderen Eucharistie vierden.
We richtten er ons tot de Aartsengel Michaël want hoe is dit vandaag niet nodig! Bij het verlaten van de ondergrondse kerk werd de aanvraag ingediend om er een mis op te dragen voor al wie behoren tot de Goddelijke Wil-werking in de Lage Landen.
De andere dagen vierden we met onze Nederlandse priesters Eucharistie in de kapel van het retraitehuis of met Don Sergio in de Chiesa Santa Maria Greca of in het Santuario Madonna delle Grazie waar het Internationale Congres van 2005 plaatsvond.
In Trani werden we ontvangen op het aartsbisschoppelijk paleis door de nieuwe aartsbisschop Mgr. Leonardo D’Ascenzo. Met blijdschap en interesse nam hij de Nederlandse vertaling van de officiële biografie van Luisa Piccarreta in ontvangst. Daarna werd ook een exemplaar van dit boek, uitgegeven door de Libreria Editrice Vaticana, overhandigd aan de vicaris-generaal die al lang met Luisa vertrouwd is.
Nadien bracht Don Sergio Pellegrini ons naar de kathedraal van San Nicola Pellegrino. Hij leidde er ons op een deskundige manier rond in de bovenkerk, de benedenkerk en de crypte met de relieken van de heilige Nicolaas de Pelgrim. Gezien het juist 7 oktober was ging Don Sergio ons voor in de Toewijding aan Maria.
Vervolgens brachten we nog een kort bezoek aan het toch wel mooie stadje Trani aan de Adriatische kust. Samen met Barletta en Bisceglie maakt Trani het aartsbisdom uit waartoe Corato behoort.
Maar er waren uiteraard ook de conferenties, allemaal gegeven door Don Sergio. Wat een rijkdom werd ons niet aangeboden over het LEVEN IN DE GODDELIJKE WIL! Hoeveel kennis kregen we niet aangereikt mèt de uitnodiging om toch maar zoveel mogelijk Luisa’s geschriften te lezen en te herlezen, waarbij de eerste volumes zeker niet mogen worden vergeten.
Zie rubriek LEVEN IN DE GODDELIJKE WIL met daaronder UIT GEGEVEN CONFERENTIES
We zijn Don Sergio dan ook uiterst dankbaar voor het samenstellen en geven van deze retraite.
Ook de priesters die met ons meekwamen bedanken we:
voor het vele vermoeiende vertalingswerk dat, een hele week lang, bijna op elk moment moest gebeuren,
voor het begeleiden van het morgen-en avondgebed,
voor het biddend en enthousiast en dankbaar aanwezig zijn.
En ook Giusy die, nu al telkens we naar Corato op retraite gingen, al het mogelijke deed zodat ons verblijf optimaal kon verlopen. Ook nu konden wij met al onze opmerkingen bij haar terecht en mochten wij haar steeds weer aanspreken voor alles wat we nodig hadden.
En hoeveel dank zijn we de mensen van de Associatie niet verschuldigd voor hun steeds weer erbij zijn en hun hulp bieden bij al wat we in Corato deden.
We willen hen dan ook blijvend financieel ondersteunen bij alles wat ze ondernemen in het kader van de zalig- en heiligverklaring van Luisa. Zo blijven we dus gelden verzamelen die steeds kunnen worden gestort op BE69 9731 2089 5578 van de GESCHRIFTEN L.P. Telkens een mooi bedrag bijeen werd gebracht wordt dit aan de Associatie te Corato doorgespeeld waar men het zo goed kan gebruiken.
In elk geval maar nog eens bedankt aan jullie allemaal voor de al gegeven financiële steun in het verleden.
De allerlaatste avond van ons verblijf wilden wij Don Sergio Pellegrini ook op een heel specifieke manier bedanken voor al wat hij voor onze Nederlandstalige officiële biografie van Luisa heeft gedaan. Wat een lange weg werd niet afgelegd – vol moeizame en pijnlijke obstakels – vooraleer dit boek uiteindelijk toch werd gedrukt en uitgegeven door de Vaticaanse uitgeverij. Ondanks het vaak uitzichtloze wachten bleven we tot op het einde hopen en geloven dat DE ZON VAN MIJN WIL in Rome zou verschijnen om dan tot bij ons en tot in Corato te geraken.
Hoe heeft Luisa Piccarreta (samen met Fr. Robert Young) ons niet duidelijk tastbaar geholpen in en dankzij Gods Heilig Willen!
